Το Γηρομέρι Θεσπρωτίας είναι ενα παραδοσιακό χωριό κτισμένο σε υψόμετρο 280 μέτρων, στις δυτικές πλαγιές του όρους Φαρμακοβούνι(βουνό των βοτάνων - φαρμάκων).Το φασκόμηλο υπάρχει αυτοφυώς και όπως λέει μία παλιά κινέζικη παροιμία,"γιατί να πεθαίνουν οι άνθρωποι όταν στον κήπο τους φυτρώνει φασκόμηλο? ''
Ανήκει στο Δήμο Φιλιατών και απέχει 8 χιλιόμετρα απο τους Φιλιάτες, 23 απο την Ηγουμενίτσα και 75 απο τα Ιωάννινα. Σε κοντινή απόσταση απο το χωριό και σε ειδυλλιακή τοποθεσία βρίσκεται η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Γηρομερίου.Η Ιερά Μονή Γηρομερίου είναι σημαντικό μοναστικό κέντρο της Ηπείρου και τόπος με έντονο θρησκευτικό τουρισμό.
Συναντάμε πλούσια βλάστηση και πανίδα.
Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός με αξιοθαύμαστα πέτρινα παραδοσιακά σπίτια. Η θέα απο το χωριό είναι μαγευτική.
Επαφή με ένα τόπο που σου εμπνέει τα πιο αγνά συναισθήματα.Αναζωογονητικός αέρας, βαθιές εισπνοές.Ενας τόπος που σε γαληνεύει και σε χαλαρώνει, μοναδικό ησυχαστήριο.Πέτρα και ήλιος, φύση ακατέργαστη και αυθεντική.
Ένα μοναδικό έθιμο διατηρείται απο τους κατοίκους του χωριού τη δεύτερη μέρα του Πάσχα. Ντόπιοι κάτοικοι και επισκέπτες του χωριού πηγαίνουν μαζί με οργανοπαίχτες στο νεκροταφείο. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργείας, τραγουδούν μπροστά από τα μνήματα τα αγαπημένα ηπειρώτικα τραγούδια των νεκρών οταν ήταν εν ζωή και κυρίως μοιρολόγια. Η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα συγκινητική και συγκλονιστική συνάμα. Η σιωπή της κατάνυξης στο χώρο του νεκροταφείου ξαφνικά σπάει απο τους ήχους του κλαρίνου, η παρουσία των παιδιών συμβολίζει τη συνέχεια στη ζωή.Το έθιμο έχει τις ρίζες του στη περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι Οθωμανοί τη δεύτερη μέρα του Πάσχα σφάγιασαν ομαδικά τον ανδρικό πλυθησμό, για λόγους εκδίκησης στη διάρκεια πανηγυρικών εκδηλώσεων.Οι γυναίκες και τα παιδιά πήγαν μαζί με τους οργανοπαίχτες στα αγαπημένα τους πρόσωπα και εξέφρασαν το πόνο τους με τραγούδια και μοιρολόγια.
Το Χριστιανικό στοιχείο είναι κυρίαρχο και κάθε σύνδεση με ειδολολατρικές συνήθειες και παγανιστηκές αναφορές είναι στη φαντασία των ''δαιμονοφιλοσόφων''.
Το τελευταίο μέρος του εθίμου περιλαμβάνει χορό έξω από το νεκροταφείο και έπειτα τραγούδι και χορό στις γειτονιές και στα σπίτια με άφθονο φαγοπότι.Έτσι το ''πανηγύρι της λύπης'' θα γίνει πανηγύρι της χαράς, αυτό ειναι η χαρμολύπη της Πασχαλιάς, δηλαδή ένα βίωμα που ταυτόχρονα ειναι χαρμόσυνο και λυπητερό.
